My, świeccy członkowie Ruchu Rodzin Nazaretańskich po zapoznaniu się z treścią dekretu z dnia 29.01.2009 r. wydanym przez ks. abp K.Nycza  oświadczamy,  że w duchu posłuszeństwa i wierności Kościołowi, przyjmujemy wszystkie postanowienia i zalecenia dotyczące Ruchu Rodzin Nazaretańskich  zawarte w tym dokumencie. Jednocześnie chcemy wyrazić głęboką wdzięczność Biskupom naszej diecezji za pasterską troskę, wyrażoną wobec nas przez powołanie specjalnej komisji do zbadania zdarzeń i oceny sytuacji w RRN dekretem z dn. 12.09.2007 r. Dziękujemy wszystkim członkom tej komisji z księdzem biskupem Tadeuszem Pikusem na czele, za poświęcony czas i wnikliwą ocenę sytuacji w RRN Archidiecezji Warszawskiej.  Dziękujemy także przedstawicielom Kurii Warszawskiej, którzy zapoznali nas z istotą dekretu podczas naszego cotygodniowego spotkania w dniu 6.02.2009, a zwłaszcza za pełen ciepła i otuchy komentarz księdza prałata Henryka Małeckiego.

 Pragniemy jednak zauważyć, że obok dostrzeżonych przez Komisję niewłaściwych praktyk i zjawisk jakie miały miejsce w RRN, wiele, a nawet bardzo wiele osób doświadczyło w nim dobra w szerokim rozumieniu tego słowa. W wypowiedziach animatorów-uczestników comiesięcznego spotkania formacyjnego animatorów dekanatów i gałęzi, które miało miejsce w sobotę 7.02.09 oraz w spontanicznych wypowiedziach członków Ruchu nadesłanych pocztą elektroniczną, jako niekwestionowane dobro podkreślano że:
•    RRN zainspirował nas do pogłębiania wiary (lektura duchowa, konferencje, udział w rekolekcjach), pełniejszego korzystania z sakramentów (systematyczna spowiedź, codzienna Eucharystia), zachęcił do włączania modlitwy w codzienne czynności.
•    Dzięki RRN zaczęliśmy cenić i praktykować (z różnym natężeniem) medytację, adorację Najświętszego Sakramentu, modlitwę różańcową.
•    Materiały RRN przybliżyły nam obraz Boga miłosiernego, kochającego nas takimi, jacy jesteśmy. Zachęciły nas do systematycznej lektury Pisma Świętego.
•    Duchowość RRN pobudza wiarę w to, że świętość dostępna jest dla każdego – nie trzeba posiadać niezwykłych zalet czy sił. Potrzebna jest skrucha i zaufanie Bożemu miłosierdziu.
•    Zaangażowanie w ramach RRN umacnia w nas poczucie więzi z Kościołem.
•    Doświadczano łagodności i delikatności Pana Boga wobec wolnego wyboru posłuszeństwa w kierownictwie duchowym.
•    Uczyliśmy się  stawania w prawdzie, to znaczy kwestionowania swoich postaw i weryfikowania ich przed Najświętszym Sakramentem.
•    Doświadczaliśmy wspierającego towarzyszenia kapłanów i wspólnoty Kościoła w przeżywaniu cierpienia.
•    Doświadczaliśmy radości życia jako daru wiary i coraz bardziej osobowych relacji z miłującym Ojcem.
•    Rozbudzone zostało w nas  pragnienie życia wewnętrznego oraz jego teologicznego pogłębienia. Kapłani zachęcali nas do podjęcia studiów w Prymasowskim Instytucie Życia Wewnętrznego, z czego wielu członków Ruchu skorzystało.

Bez wątpienia formacja w ramach RRN odmieniła nasze życie oraz życie naszych przyjaciół i bliskich.  Przejawiło się to pogłębieniem wiary, zbliżeniem do Boga, licznymi nawróceniami i powrotami do Kościoła i codziennych praktyk modlitewnych. Na przestrzeni ponad 20 lat uratowanych zostało wiele małżeństw, które będąc bliskie rozpadu, przez pogłębienie osobistych relacji z Bogiem, odnalazły i odnowiły własną miłość małżeńską.  Dla bardzo wielu z nas formacja w RRN była odkryciem modlitwy myślnej, obudzeniem pragnienia codziennej Eucharystii oraz adoracji Najświętszego Sakramentu, czy (zwłaszcza w ostatnim czasie) modlitwy liturgią godzin. Tu poznawaliśmy znaczenie codziennej lektury Pisma Św., pism Ojców Kościoła, i podejmowaliśmy próby życia w Komunii z Maryją i Jej Synem. Wreszcie tutaj, w tej wspólnocie było nam dane poznać sens i znaczenie kierownictwa duchowego.  W tym środowisku zrodziły się stosunkowo liczne powołania kapłańskie, jak również powstało pragnienie czynnego włączenia się w życie parafii i służbie Kościołowi.
Chcemy zauważyć, że wszystko to czyniliśmy w dobrej wierze, pod przewodnictwem kapłanów i moderatorów ustanowionych przez władzę Kościoła, do których mieliśmy pełne zaufanie. W każdej parafii gdzie odbywają się cotygodniowe spotkania grup parafialnych RRN jest obecny kapłan-opiekun grupy wyznaczony przez miejscowego księdza proboszcza, komentujący czytane i rozważane teksty.
Pragniemy nadal iść tą drogą, w łączności z Kościołem i naszym Pasterzem wierząc, że jest to nasza droga do zbawienia; zarówno dla nas samych jak i naszych rodzin. Mamy pełne zaufanie do obecnego księdza Moderatora i kapłanów z nim współpracujących, widzimy bowiem jak bardzo zmienia się obraz naszej wspólnoty w okresie ostatnich miesięcy. Można powiedzieć, że część zaleceń Komisji zawartych w dekrecie już jest wcielona w życie. Dotyczy to zwłaszcza innego podejścia do kierownictwa duchowego  i wyraźnego zmniejszenia, a wręcz zmarginalizowania udziału dotychczasowych materiałów formacyjnych RRN w cotygodniowych rozważaniach i konferencjach na rzecz Pisma Świętego, Katechizmu Kościoła Katolickiego oraz nauczania Jana Pawła II i obecnego papieża.